Üç Firenk Havası II: Ölüm Cantabile

Hüve'l Bâki...

ÜÇ FİRENK HAVASI

II

Ölüm Cantabile

Ben ne büyük bir dalgınlıkla bakmış olmalıyım ki hayata

Görmedim orda çinko damlar ve plastik sürahilerin tanrısını

Yerimi yadırgadım

Yerim olmadı zaten kendi mezarımdan başka

Çılgının biri sanılmaktan sakınmaya vaktim olmadı

Durmadan bir beyaz aygırla taşardım derin göllerden

Bir gebe kısrakla kaçardım derin ormanlara

Güneşin zekâsıyla doymak isterdim

Kaba solgun kâğıtlar sunardı

Şehrin insanı bana

Şehrin insanı, şehrin insanı, şehrin

Kaypak ilgilerin insanı, zarif ihanetlerin.

O gün bugün, şehri dünyanın üstüne kapatıp bıraktım

Kapattım gümüş maşrapayla yaralanmış ağzımı

Ham elmalar yemekten göveren dudaklarım

Mırıldanmasın şehrin mutantan ve kibirli ağrısını.

Azıcık gece alayım yanıma yalnız

Serçelerin uykusuna yetecek kadar gece

Böcekler için rutubet

Örümcekler için kuytu

Biraz da sabah sisi

Yabani güvercin kanatları renginde

Biz artık bunlar olarak gidiyoruz

Eylesin neyleyecekse şehrin insanı

Şehrin insanı, şehrin insanı, şehrin

Bozuk paraların insanı, sivilcelerin.

İşte öldüm, işte son kadife çiçekleri

Son defneler, baldıranlarla kefenlediler beni

Bütün kaçaklar için ince bir merhem oldu benim ölümüm

Bütün hoşnutsuzlar yanlarında saklayacak

Benim ölümümden yayılan kırpıntıları

Boğaz tokluğuna çalışanlar

Özenle kilitleyecek göğüslerinde

Benim ölmüş olmamı

Hiçbir yaprak damarından

Hiçbir su özünden atamayacak beni

Ortaya benim ölümüm sürülecek

Pey akçesi olarak

Tanrıların ölümünü bir üstlenen çıkınca

Ama neler olup bittiğini hiçbir âyetten

Hiçbir vakit anlamayacak şehrin insanı

Şehrin insanı, şehrin insanı, şehrin

Pahalı zevklerin insanı, ucuz cesaretlerin

İsmet ÖZEL

Kalbini Ferah Tut

KALBİNİ FERAH TUT

sana kinim vardır elbet senden başka kimim var

kimim kimsem yok değil kesilmedi zürriyetim

kesilmedi hiç nefesim koştumsa da ateşle

su olsun diye yazdım bana kimler sus desin

konuşan özneyim işte, isteyenin mezarına tüküren

kin kimi öldürürmüş belki yaşarız böylece

kahpenin dümeniyle yaşamanın seyrinde

namerde mert der miyiz ölsek onun yerine

beleş bir iş değil beni kendine düşman edişin

bu cüreti sevmişsin pahasını bilmeden

bilmemek bilmekten iyidir hani

kıymetin bilinsin diye seçtiğin

üstüme elbiseler biçtiğin kan ve terden

uymadı üzerime söküldü teyellerim

beni gördüğün kadardı gözlerin

gördüğün kadar değil dünya ve içindekiler

bu faslı ağırdan geçelim

sana ne verebilirim kinimden başka

ey kendini ele verdikçe acıkan yenilgi

ey doğruluğun eksik cümlesi

ey cümbür ey cemaat ey bir hatip cümlesinde

körler sağırlar meclisinde cümlenize ey

ey demeyi kes nereye gitsen bu belâya musallat

o korkunç pençesinde açlığın

harcı âlem bıraktığın kalbini merak edersen

götürüp Londra’nın ortasına bıraktım

ne bülbül ne çocukluk ne keder.*

Zeynep ARKAN

*"Leylâ'yı götürüp Londra'nın ortasına bıraksam,
Bir bülbül gibi yaşamasını değiştirmez çocuktur."