Jazz

Niçin?

JAZZ

Bu vapuru kaçırırsam beni belki de cinnet basar

belki kanser olurum bu yıl sınıfta kalırsam

nöbette uyursam eğer kitaplarımı yakarlar

etimde şirpençe çıkar bu kızı alamazsam

bu işi bitiremezsem şehirden beni kovarlar

izin kağıdım yanar konuşacak olursam

bu senet bankalar kapanmadan

ruhumun rengini kapatmayacak olursa

ölür kuyuya düşen çocuk

çocuğun mercan saati çatlar mutlaka

koşup haber vermeliyim

yetkili memura

bahar geliyor, ilerliyor yeminler

alnımı kapıp getirmeliyim

denizi karşılamaya

kırlangıcın kanadındaki kezzap

leylakta sıkışan buhar için

nabzımı bulmalıyım nerede bulacaksam

nabzımı çünkü ben kasadan fiş alarak

yağmuru, selvileri zor durumda bıraktım

benim yongalarımdan yapıldı bu çelenkler 

ben papatyaları şımartmadım diye oldu

Mata Hari'ler casus, Al Capone'lar gangster

inmem gerek gözbebeklerimin altına

beynimin ortasına büzülmeliyim

genşeyip kımıldayabilirim oradan sonra

dum di dum

duridum dubida

kendi kalbimle zamanım arasındaki sarkaç

püskürtüyor beni dünyaya

bırakıyorum zerreciklerime kadar emsin beni

Atlantik ve Pasifik ve beş kıta

koşmam gerek

yetişmem gerek yazgım

tutmam gerek, sormam gerek, bilmem gerek

esenlemem, kargışlamam, irkitmem gerek niçin

niçin, niçin, niçin

kuyuya düşen çocuk niçin ölmesin

İsmet Özel

(1981)

Angut

ANGUT

Umudu kalmamış kuşlara baktım

ay altında göz kapayan atlara

bir damla yağımdan ben bunu yaktım

uzattım, umutsuz kuşlara baktım

Umudu kalmamış kuşlara baktım

sevmekten taranmış sık saçlarına

rastlasam çevirip bir soracaktım

tenhaydı, umutsuz kuşlara baktım

Umudu kalmamış kuşlara baktım

diyecek hiçbir şey kalmamış gibi

susuz ve acıydı öyle bıraktım

ağladım, umutsuz kuşlara baktım

Umudu kalmamış kuşlara baktım

ben şuncacık şair baktım öylece

yanlarına usul sokulacaktım

görmedim, umutsuz kuşlara baktım

Umudu kalmamış kuşlara baktım

sevdiği kanamış, göğsü kıpkızıl

dönüp de havada haykıracaktım

düşmesem.. umutsuz kuşlara baktım

Umudu kalmamış kuşlara baktım

kupkuruydu her şey hiç umut yoktu

kalbimi Allah'a kadar fırlattım

Allah'a, umutsuz kuşlara baktım

Umudu kalmamış kuşlara baktım

şiir yok darı yok keler yok kurt yok

ne bir şey bildirdim ne de anlattım

unuttum, umutsuz kuşlara baktım. 

Süleyman Çobanoğlu

Kanla Kirlenmiş Evrak

KANLA KİRLENMİŞ EVRAK

Karanlık sözler yazıyorum hayatım hakkında.

Aşklarım, inançlarım işgal altındadır

tabutumun üstünde zar atıyorlar

cebimdeki adreslerden umut kalmamıştır

toprağa sokulduğum zaman çapa vuran adamlar

denize yaklaşınca kumlar ve çakıl taşları

geçmiş günlerimi aşağılamaktadır.

Karanlık sözler yazıyorum hayatım hakkında.

Ve rüzgar buruşturuyor polis raporlarını

kadınlar fazlasıyla günaha giriyorlar

bazı solgun gömleklerin çözük düğmelerinden

çelik tırpan gibi silkiniyor çocuklar

denizin satırları arasında.

Gece arsızca kükrüyor paslı beyninde şehrin

küfre yaklaştıkça inancım artıyor.

Karanlık sözler yazıyorum hayatım hakkında

öyle yoruldum ki yoruldum dünyayı tanımaktan

saçlarım çok yoruldu gençlik uykularımda

acılar çekebilecek yaşa geldiğim zaman

acıyla uğraşacak yerlerimi yok ettim.

Ve şimdi birçok sayfasını atlayarak bitirdiğim kitabın

başından başlayabilirim. 

İsmet ÖZEL

...Ve Mona Roza

VE MONA ROZA

Peygamber çiçeğinin aydınlığında ara

Sana doğru uzanan çaresiz ellerimi

Sırrımı söylüyorum vefâkar balıklara

Yalnız onlar tutacak bu dünyada yerimi

Koyverip telli pullu saçlarını rüzgara

Bir çocuğun ardına düşen heykellerimi

Peygamber çiçeğinin aydınlığında ara

Bir çevre sağ elimden bulanık suya düştü

Ve boğazımı sıktı parmaklar ince uzun

Günahkar toprağımın saçından bir tel düştü

Sana ne olmuş Roza, bir derde tutulmuşsun

Bir ekmek kadar aziz fikirler böyle pişti

Noel ağaçları ve manolyalar kahrolsun

Bir çevre sağ elimden bulanık suya düştü

Şu şapkayı çıkarıp atıyorum ırmağa

Her şeyim sizin olsun, hep sizin, kesik başlar

Rüyasında örümcek başlarsa ağlamaya

İçine gül koyduğum tüfek ölmeye başlar

Günahını sırtına yüklenen kaplumbağa

Gibi ölüm önünde özbenliğim yavaşlar

Öyleyse bu şapkayı atıyorum ırmağa

Bu erkekler kokuyu kediler gibi alır

Ve kediler de her gece sürünür yastıklara

Denizleri bahtiyar eden günler kısalır

Satılmayan çiçekler zehirli ve kapkara

Unutulmuş erkekler ve kadınlara kalır 

Bir geyiğin eriyen gözleri düşer kara

Ve erkekler kokuyu kediler gibi alır

Ve yalnızlık, sigara külü kadar yalnızlık

Ve toprağın rüyaya yılan gibi girişi

Sana da Mona Roza, taşbebeği bıraktık

Ellerinde kılıçlı balıkların bir dişi

Senin hatıran kadar büyük, yeni, karanlık

Senin hatıran kadar Allah ve şeytan işi

Ve yalnızlık, sigara külü kadar yalnızlık

Bugün yalnız yağmura tahammül edeceğim

Ta boğazıma kadar çıkan deli yağmura

Tüyüme horozdan çok itimat edeceğim

İtimat edeceğim şu belâlı yağmura

Ruhumu bayrak yapıp ben teslim edeceğim

Asılmış bir adamın iki eli yağmura

Bugün yalnız yağmura tahammül edeceğim

Bir tren ışığına, güneşe çekmek seni 

Ve bir şehir yaratmak ruhundan Geyve diye

Parçalanan gemiyi ve yırtılan yelkeni

Katıvermek sessizce söylenen bir türküye

Ve sonra bir köşede öldürmek ölmeyeni

Ve son vermek bu bitmeyen şarkıya

Bir tren ışığına, güneşe çekmek seni

Sana tavus kuşunun içine girdiğini

En son söz olarak söylemek istiyorum

İçimde tavusların kaybolduğunu

Bana da bir çift ak kanat kaldığını

Son, en son söz olarak söylemek istiyorum

İçime girdiğini, tüyünü yolduğumu

Son, en son söz olarak söylemek istiyorum

Peygamber çiçeğinin aydınlığında ara

Sana doğru uzanan çaresiz ellerimi

Sırrımı söylüyorum vefakar balıklara

Yalnız onlar tutacak bu dünyada yerimi

Koyverip telli pullu saçlarını rüzgara

Bir çocuğun ardına düşen heykellerimi

Peygamber çiçeğinin aydınlığında ara...

Sezai KARAKOÇ