Ellerimde Bir Demet Karanfil

ELLERİMDE BİR DEMET KARANFİL

Her sabah

Hayatın alışkanlıklarına karşı durarak

En yakın ve uzak mesafeleri

Birlikte tarayarak

Başlarız güne

Aşk ve ölüm iki yanımızda durur

Birlikte ve içiçe yürürler hayatın yokuşlarında

Biri sonsuza kadar alıngan

Diğeri cesur

Sen meydanlarda büyümüş çocuk

Caddelerde ve sokaklarda

Her söze açık

Bir yapraktın belki

Esen rüzgarlarca kımıldayan

Hava kararır ve gökyüzü

Bütün yükünü boşaltırken üstümüze

Unutulmuş bir zamandan

Sesler ve sözler hatırlatan ellerinle

Dikkatli ve tedirgin basıyorsun hayatın tuşlarına

Sen hangi aşkları içinde taşıdın da

Şimdi ölümün

Yorgun tayını gözlüyorsun

Kalabalıklardaydın sen

Dudaklarında

Başkaları için

Sana ait olmayan

Tebessüm provaları yaparken

Ben seni

Meydanlardan kitaplara çağırdım

Antenler telefonlar zincirler tükenip biterken

Toplu sesler çıkardım içimden

Dağlarda yankılandı

Meydanlarda uğuldadı da

Sen duymadın

Sanki biz göçebeydik

O insan bu insan

Hepsinin içinden geçtik

Duymadılar

Şimdi bize sunulan yırtık resimler

Ve parçalanmış binlerce hayat

Çok alıngan bir çocuk oluyor gökyüzü

Dokunsan ağlayacak

Kadınların

Bir mendilde kalıyor gözyaşları

Sokaklar

Bizden daha özgür ve telaşlı

Bense

Herşeye rağmen

Ve herkese aykırı

Ellerimde bir demet karanfil

Yine sana geliyorum

Mustafa ÖZÇELİK