Sonbahar dinerken...
GÜN KAVUŞSUN DİYEREK
gün kavuşsun diyerek diniyormuş, anladık
yüzümüze ham güller bulaştıran sonbahar
ne de ince yaralı, ne çapkınca ayrıldık:
suda bir kalem gibi kırdı bizi intihar!
âh, neyi diriltirdi avucunu hohlayışın,
neleri kıracaktın sütkesiği dişinde!
bulurdu beni oysa ıpıssız ağlayışın,
bir şahmaran uyurdu sevgilim deyişinde...
yaşamak böyle soğuk ve böyle çürümüşken
yetmiyor aynaların fısıldadığı masal!
gel omzuna abanmış yaralarla övüngen,
gel içimde biriken encamını geri al!
bir ak dalga geçseydi bu kırmızı limandan
-yeşil sular üstünde seni getiren gemi-
mor ipekler çekerdim ay'la senin arandan,
gümüşlere sarardım kırılgan ellerini;
benim bir tek ölümüm yetseydi çağırmaya
ey çaresiz bakışlı, ey zıpkın gözlü, seni!
Süleyman ÇOBANOĞLU
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder