Instagram'da Yayındayız

Instagram hesabımızı takip edin:

instagram.com/sibiryamektuplari

Ve Tek Kare Bir Film

VE TEK KARE BİR FİLM

Tabiata çıkıyorum 

Göğsüm bir müzikle 

Vuruyor ritmini 

Dinliyorum hüznünü sendeki güzelliğin

Başımda fırtına bir taç 

Unutulmuş padişahlıklar

İpiri gözleriyle uyanıyor 

Şu gündüzden kalan mesele 

Bir hatip bir kuruntu 

Rutubet ve ukalalıklarla dolu bir debdebe 

Başını koyduğun yastık 

Bir yılan sürünerek geçmiş gece 

Hadi bir sonuç yaz bir teselli uzat 

Göğüs ağrılarına çırpınışlara 

Korkulara 

Ve bir çıngırak gibi öten zamana

Kolye gibi taşıyorum boynumda 

Varlığını onun 

Bir ceylan tutuyor ağzında 

Kuşlara takılıp gidiyor aklım 

Her gün kaçıyorum 

Yoksa gülüşün

Gelip siyasetten kozmetikten söz edişin 

Bakıyorum aleve dönüşüyor bir çırpıda

Dost 

Bu eli sıkı tut 

Çarşıda evimizden uzakta 

Bir pazu güreşi varsa kaybolmayalım

Geçecektir daha daha 

Günler 

Bilmeden kavramak nasıl

Zirvesine göz koyduğum dağlara bak 

Koşup takıldığım çitlere bak

Cahit ZARİFOĞLU

Proust'un "Kayıp Cennetler"i

Marcel Proust

(Yakalanan Zaman, YKY, çev: Roza Hakmen)

“Hayatımızın bir döneminde söylemiş olduğumuz sıradan bir söz, yapmış olduğumuz en önemsiz hareket, mantıken o söze veya harekete bağlı olmayan şeylerle çevrelenmiştir, onların yansımasını üzerinde taşır; akıl yürütmek için kendilerine ihtiyaç duymayan zihnimiz tarafından ayıklanmış olan bu şeyler – burada bir kır lokantasının çiçekli duvarında batan güneşin pembe parıltısı, açlık duygusu, kadınlara yönelik arzu, lüks zevki; orada sabah denizinin mavi kıvrımlarının sarmaladığı, su perilerinin omuzları gibi kısmen görünen müzik cümleleri – en basit davranış ve hareketlerin bile içinde saklandığı ve her biri farklı renkte, farklı kokuda, farklı ısıdaki nesnelerle dolu yüzlerce kapalı şişe gibidir; üstelik bu şişeler, sadece rüyalarımız ve düşüncelerimiz açısından da olsa, sürekli değiştiğimiz yılların geniş yelpazesinde, farklı yüksekliklerde bulunduklarından, birbirinden son derece değişik atmosferler içerdikleri duygusunu yaşatırlar bize. Gerçi bu değişiklikler biz hissetmeden gerçekleşmiştir, ama aniden karşımıza çıkan hatırayla şimdiki halimiz arasındaki mesafe, tıpkı farklı yılların, yerlerin ve saatlerin hatıraları arasındaki mesafe gibi, o kadar büyüktür ki, belirgin özellikleri olmasa bile, birbiriyle kıyaslanamazlar. Evet, hatıra, eğer unutuş sayesinde, kendisiyle şimdiki an arasında herhangi bir bağ, bir köprü kuramadan, kendi yerinde ve tarihinde kalmış, bir vadinin dibinde veya bir tepenin doruğunda uzaklığını korumuş, tecrit edilmişse, bize ansızın taze bir soluk getirir, öyle çünkü bu, eskiden soluduğumuz bir havadır; şairlerin cennette nafile aradığı bu temiz hava, ancak daha önce solunmuşsa, bu derin yenilenme duygusunu yaşatabilir, çünkü gerçek cennetler, kayıp cennetlerdir.”

Yazın Bittiği

YAZIN BİTTİĞİ

Yazın bittiği her yerde söylenir.

Böyle kırmızı kalkan görülmemiştir

Ölüleri örten yapraklardan başka.

Çünkü sahiden yaz bitmiştir,

Göle bakmaktan usanır insan,

Koru tutmaktan, yol gözlemekten;

Çadırlar toplanır, yaralar sarılır;

Durgun bir yolculuk, uzun bir şapka

Artık yaprakları beklemektedir.

Aşk mıdır kış gelince başlayan

Beyaz kılıçla yürüyen aşka...

Bırakmaz olur kuşlarını ülkeler,

Yazın her yerde bittiği söylenir;

Yorgunluklar çoğalır silahlardan sonra;

Kardan mezarları görülür ıssızlığın

Ölü öpüşlerin koyuluğuyla...

Aşk kalmıştır otlarda yılı götüren,

Cesur savaşçıları taşıyan kışa.

Her yerde yazın bittiği söylenir,

Çürür çiçeklere yapışan kanlar;

Belki uzaktan iki atlı yaklaşır,

Belki yakından iki yaprak kalkar;

Akşamın örtüsü derelerde yıkanır,

Gökyüzünü görünce gecenin devi

Çıkarıp şapkasından yıldızlar saçar,

Cüceler bunu bilir, gürgenler bilir,

Aşkın uyumadığı her yerde söylenir.

Ülkü TAMER

Üç Firenk Havası II: Ölüm Cantabile

Hüve'l Bâki...

ÜÇ FİRENK HAVASI

II

Ölüm Cantabile

Ben ne büyük bir dalgınlıkla bakmış olmalıyım ki hayata

Görmedim orda çinko damlar ve plastik sürahilerin tanrısını

Yerimi yadırgadım

Yerim olmadı zaten kendi mezarımdan başka

Çılgının biri sanılmaktan sakınmaya vaktim olmadı

Durmadan bir beyaz aygırla taşardım derin göllerden

Bir gebe kısrakla kaçardım derin ormanlara

Güneşin zekâsıyla doymak isterdim

Kaba solgun kâğıtlar sunardı

Şehrin insanı bana

Şehrin insanı, şehrin insanı, şehrin

Kaypak ilgilerin insanı, zarif ihanetlerin.

O gün bugün, şehri dünyanın üstüne kapatıp bıraktım

Kapattım gümüş maşrapayla yaralanmış ağzımı

Ham elmalar yemekten göveren dudaklarım

Mırıldanmasın şehrin mutantan ve kibirli ağrısını.

Azıcık gece alayım yanıma yalnız

Serçelerin uykusuna yetecek kadar gece

Böcekler için rutubet

Örümcekler için kuytu

Biraz da sabah sisi

Yabani güvercin kanatları renginde

Biz artık bunlar olarak gidiyoruz

Eylesin neyleyecekse şehrin insanı

Şehrin insanı, şehrin insanı, şehrin

Bozuk paraların insanı, sivilcelerin.

İşte öldüm, işte son kadife çiçekleri

Son defneler, baldıranlarla kefenlediler beni

Bütün kaçaklar için ince bir merhem oldu benim ölümüm

Bütün hoşnutsuzlar yanlarında saklayacak

Benim ölümümden yayılan kırpıntıları

Boğaz tokluğuna çalışanlar

Özenle kilitleyecek göğüslerinde

Benim ölmüş olmamı

Hiçbir yaprak damarından

Hiçbir su özünden atamayacak beni

Ortaya benim ölümüm sürülecek

Pey akçesi olarak

Tanrıların ölümünü bir üstlenen çıkınca

Ama neler olup bittiğini hiçbir âyetten

Hiçbir vakit anlamayacak şehrin insanı

Şehrin insanı, şehrin insanı, şehrin

Pahalı zevklerin insanı, ucuz cesaretlerin

İsmet ÖZEL